Όσοι θέλουν να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο της μεγάλης αυτής προσωπικότητας, δεν έχουν παρά να στηριχτούν στις λίγες φράσεις που έχει διασώσει η ιστορία για τον μεγαλύτερο πολιτικό καινοτόμο όλων των εποχών.
Ήταν αδιάφθορος και δίκαιος προς την πολιτεία, λέει ο Αριστοτέλης.
Ήταν φτωχός αλλά αξιοπρεπής και ποτέ δεν δέχτηκε την παραμικρή βοήθεια από τους φίλους του, λέει ο Διόδωρος.
Ενέπνεε φόβο στους ολιγαρχικούς και ήταν άκαμπτος στην απαίτηση ευθυνών και στην καταδίωξη εκείνων που αδικούσαν τον λαό, λέει ο Πλούταρχος.
Ο Αιλιανός τον κατατάσσει στους φιλοσόφους για τη μεγάλη του μόρφωση. Οι σποραδικές φράσεις που υπάρχουν στον Αριστοτέλη, στον Πλούταρχο, στον Αιλιανό και στον Διόδωρο, παρατηρεί η Αθηνά Καλογεροπούλου, παρουσιάζουν την εικόνα ενός ακέραιου ανθρώπου. Μολονότι η μεταρρύθμιση που έκανε στο πολίτευμα ήταν σημαντική, οι μεταγενέστεροι δεν βρήκαν τίποτε επιλήψιμο να του προσάψουν, όποιες και αν ήταν οι πολιτικές τους ιδέες... Εξ αιτίας της αποφασιστικής πολιτικής του γραμμής φαίνεται πως απέκτησε πολλούς εχθρούς, και πρέπει να είχε γίνει το φόβητρο των αριστοκρατικών, ιδιαίτερα εκείνων που είχαν λόγους να φοβούνται τη δικαιοσύνη του, τις άκαμπτες αρχές του και τη συνέπεια της πολιτικής του.
Ο Εφιάλτης προετοίμαζε προσεκτικά το κίνημα για την ανατροπή του πολιτεύματος και αναζητούσε την κατάλληλη ευκαιρία για να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα. Ο Αριστοτέλης φέρει αναμεμειγμένο στο κίνημα του Εφιάλτη και τον Θεμιστοκλή, παρασυρμένος ίσως από τις διαδόσεις που κυκλοφορούσαν οι ολιγαρχικοί, για να βρουν αφορμή να τον εξοντώσουν, αλλά και να μειώσουν την προσωπικότητά του παρουσιάζοντάς τον ως κοινό καταδότη.
Στη μεταρρύθμιση αυτή, λέει ο Αριστοτέλης, είχε συνεργάτη τον Θεμιστοκλή, ο οποίος ανήκε μεν στον Άρειο Πάγο, αλλά επρόκειτο να δικαστεί για συνεννοήσεις με τους Μήδους. Θέλοντας ο Θεμιστοκλής να καταλυθεί η Βουλή του Αρείου Πάγου, στον μεν Εφιάλτη είπε ότι επρόκειτο να τον συλλάβουν, στους δε Αρεοπαγίτες είπε ότι θα τους υποδείξει μερικούς που συνωμοτούν κατά του πολιτεύματος. Και συνεχίζοντας ο Αριστοτέλης λέει πως ο Θεμιστοκλής, οδήγησε (τους Αρεοπαγίτες) στο μέρος όπου βρισκόταν ο Εφιάλτης για να τους δείξει τους συγκεντρωμένους και μίλησε με ζωηρότητα μαζί τους.
Ο Αριστοτέλης επιδιώκει να μειώσει και την προσωπικότητα του Εφιάλτη, λέγοντας ότι πίσω απ’ αυτόν ήταν ο Θεμιστοκλής, όπως αργότερα ο Πλούταρχος θα πει ότι πίσω από τον Εφιάλτη βρισκόταν ο Περικλής.
Ο Αριστοτέλης τα μπερδεύει όμως με τις χρονολογίες και παραγνωρίζει το γεγονός ότι όταν ο Εφιάλτης κατέλυσε την εξουσία του Αρείου Πάγου, ο Θεμιστοκλής ήταν εξόριστος. Αν ο Θεμιστοκλής είχε με οποιονδήποτε τρόπο συνεργήσει στο κίνημα για την κατάλυση της εξουσίας του Αρείου Πάγου και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, μετά την επιτυχή έκβαση του κινήματος είναι βέβαιο ότι θα επέστρεφε πανηγυρικά στην Αθήνα, για να θέσει τον εαυτό του και τις ικανότητές του στην υπηρεσία της δημοκρατίας. Το ότι παρέμεινε εξόριστος και μετά την πτώση του Αρείου Πάγου δείχνει πως ήταν αντίθετος στο κίνημα για την εγκαθίδρυση δημοκρατίας και θα επεδίωκε ίσως την επαναφορά του πολιτεύματος του Κλεισθένη. Ο Εφιάλτης δεν ήταν αριστοκράτης μεταρρυθμιστής όπως ο Σόλων και ο Κλεισθένης, αλλά λαϊκός επαναστάτης.
Το κίνημα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και η ευκαιρία που ζητούσε ο Εφιάλτης για την ανατροπή του πολιτεύματος δόθηκε το 462 π.Χ. Τότε είχαν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες για την κατάλυση της εξουσίας των ευγενών και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.